Ceo tekst rada:
Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
2019, vol. LIII, br. 2, str. 489–503
jezik rada: srpski
Pregledni članak
udk: 351.941:342.7
doi: 10.5937/zrpfns53-23052
Autor:
Dr Maja Nastić, vanredni profesor
Univerzitet u Nišu
Pravni fakultet u Nišu
maja@prafak.ni.ac.rs
Sažetak:
Institucija ombudsmana, izvorno nastala u Švedskoj davne 1809. godine, tokom vremena dobija planetarni karakter. Istovremeno, povećavale su se i njegove nadležnosti: od klasičnog kontrolora javne uprave ombudsman izrasta u nacionalnu instituciju zaštite ljudskih prava. Ustav Srbije (2006) određuje Zaštitnika građana kao nezavisnog državnog organa koji štiti prava građana i kontroliše rad organa državne uprave i javnih službi.. Delovanje Zaštitnika građana u sferi zaštite ljudskih prava posmatrano je sa opšteg aspekta. Uloga Zaštitnika građana je prepoznata u kreiranju odgovarajućeg zakonodavnog ambijenta, zatim u svojstvu nacionalne institucije za zaštitu ljudskih prava (NHRI) i kao nacionalnog mehanizma za prevenciju torture. Celinom svojih nadležnosti Zaštitnik građana se pozicionira kao značajna institucija zaštite ljudskih prava, ali dometi njegovog delovanja u velikoj meri određeni su kako njegovim personalnim kapacitetom tako i spremnošću parlamenta i vlade da postupaju u skladu sa njegovim preporukama i inicijativama.
Ključne reči:
ombudsman, Zaštitnik građana, nacionalni mehanizam za zaštitu ljudskih prava