Ceo tekst rada:
Zbornik radova Pravnog fakulteta, Novi Sad
2007, vol. XLI, br. 1-2, str. 369–385
jezik rada: srpski
Izvorni naučni rad
udk: 347.441
interdoi: 10.5937/zrpfns41-0023
Autor:
Mr Atila Dudaš, saradnik u nastavi
Univerzitet u Novom Sadu
Pravni fakultetu Novom Sadu
Sažetak:
Autor u predmetnom članku vrši analizu regulative instituta odgovornosti za nesavesno vođenje pregovora u normativnim aktima pojedinih zemalja. Osnovni predmet analize predstavlja regulativa iz čl. 30 Zakona o obligacionim odnosima Republike Srbije, ali je određena pažnja posvećena i regulativi pojedinih reformskih zemalja (Mađarska, Poljska), zatim zemalja koje su nekada bile u sastavu SFRJ, kao i regulativi koju predviđaju dva najznačajnija međunarodna sekundarna izvora ugovornog prava, Principi evropskog ugovornog prava i UNIDROIT Principi međunarodnih trgovinskih ugovora, kao osnovni izvori savremenog pisanog lex mercatoria.
Analiza je pokazala da od nekadašnjih federalnih jedinica SFRJ, sada nezavisnih država, jedino Republika Hrvatska reguliše institut culpa in contrahendo na suštinski drugačiji način u odnosu na Zakon o obligacionim odnosima SFRJ iz 1978. godine. Zakon o obveznim odnosima Republike Hrvatske iz 2005. godine, s jedne strane, odgovornost za nesavesno vođenje pregovora direktno vezuje za povredu načela savesnosti i poštenja, kao general-klauzule (umesto tačnog nabrajanja slučajeva kada postoji odgovornost za culpa in contrahendo), dok s druge strane uvodi jedan poseban slučaj odgovornosti, odgovornost za povredu obaveze čuvanja poverljivih informacija druge strane sa kojom su pregovori (uspešno ili bezuspešno) vođeni. U pitanju su novine koje se čine potpuno razumnim i u skladu su sa Principima evropskog ugovornog prava i UNIDROIT Principima međunarodnih trgovinskih ugovora.
Ključne reči:
odgovornost za nesavesno vođenje pregovora, culpa in contrahendo, predugovorna odgovornost